Ik blog, dus ik besta. Onmiddellijk nadat deze pakkende kreet mij te binnen was geschoten, googlede ik hem even, want zo’n titel ligt dermate voor de hand dat je onmogelijk kunt verwachten de eerste te zijn die hem boven een blogje plakt. En ja hoor – 2.240 hits.
Iets origineels bedenken in een tijd waarin iedereen schrijft (en schildert en musiceert en fotografeert en zich anderszins artistiek uitdrukt), is nagenoeg onbegonnen werk. Je vraagt je dan ook af waarom mensen er nog aan beginnen. Waarom je tijd niet ‘nuttig’ besteden en bijvoorbeeld even stofzuigen, boodschappen doen of een stukje fietsen?
Het antwoord ligt misschien wel besloten in de openingszin: als je blogt (of schildert, of musiceert of fotografeert), bewijs je – niet alleen aan anderen, maar waarschijnlijk vooral aan jezelf – dat je bestaat. Je kunt dat natuurlijk op de ouderwetse manier doen, zoals carrière maken, het contact met familie en vrienden onderhouden of bij een sportclub gaan, maar op een of andere manier lijkt het efficiënter om voor een optie te kiezen waarbij je meer mensen bereikt – via het internet dus. Het is zelfs denkbaar dat je via het internet een zekere mate van onsterfelijkheid verwerft. Zo is een boek uitgeven bij Meulenhoff of Bert Bakker beslist niet een, twee, drie gedaan, maar dat zelf doen via een of andere on line service is een fluitje van een cent. En als je er dan op een dag niet meer bent, leeft in elk geval je ‘kunst’ misschien nog voort – op het internet. Het blijft natuurlijk afwachten wie daarin geïnteresseerd is. Ondanks alle technische hoogstandjes is kunst zo ‘veralledaagst’ dat onze zintuigen erdoor zijn afgestompt. Overal is muziek, vanuit elk hoekje en gaatje bereiken ons visuele prikkels en je kunt je blik nergens op richten of er valt wel iets te lezen.
Het gevolg van deze ontwikkelingen is dat de rol van traditionele filters en meningvormers als uitgevers, platenlabels en galerieën steeds verder afneemt en je als ‘consument’ helemaal zelf moet gaan bepalen wat de moeite waard is. Best lastig bij zo’n kolossaal aanbod, dat bovendien dagelijks in omvang toeneemt. Niettegenstaande het knagende gevoel steeds vaker van alles te missen, devalueren links en rechts de dingen in sneltreinvaart. Kon ik vroeger maandenlang de deur platlopen bij Elpee om te vragen wanneer de nieuwe Peter Gabriel eindelijk uitkwam; nu dowload ik binnen enkele minuten complete discografieën van artiesten om ze na twintig seconden luisteren alweer van mijn harde schijf te verwijderen. Tijdwinst, of iets anders?
Voor de kunstenaar in hart en nieren – als die nog bestaat – wordt het er ondanks allerlei technologische hulpmiddelen als Photoshop, Cubase, Microsoft Word, digitale camera’s, synthesizers en softwarematige woordenboeken niet per definitie eenvoudiger op. Hingen de vrouwen, om maar iets te noemen, vroeger aan je lippen als je een elektrische gitaar bezat (in mijn geval gold dit bij wijze van spreken, want ik ben daar toch net een paar jaar te laat voor geboren); tegenwoordig trekken ze een iPod met zelfgemaakte beats voor hun dj-set tevoorschijn – en het klinkt nog ‘vet’ ook!
Ach ja, misschien word ik in een volgend leven wel een middeleeuwse troubadour met alleen een luit en een plectrum…
De leunstoelfilosoof 